ΕΛΕΓΧΟΣ 2018/19 (Α' ΜΕΡΟΣ, ΠΡΟΠΟΝΗΤΗΣ)

 Πέρσι (ΕΛΕΓΧΟΣ 2017/18 (Α ΜΕΡΟΣ, ΠΡΟΠΟΝΗΤΕΣ) έγραφα αυτό

Η ομάδα για άλλη μια χρονιά από τότε που επέστρεψε στη φυσική της θέση είχε άλλον προπονητή να κάνει την προετοιμασία και άλλον να τελειώνει τη σεζόν στον πάγκο.. Το καλοκαίρι του 2014 προετοιμασία έκανε ο Ζιάγκος και τέλειωσε τη σεζόν ο Sakota. Το καλοκαίρι του 2015 προετοιμασία έκανε ο Sakota και τέλειωσε τη σεζόν ο Zdovc. Το καλοκαίρι του 2016 προετοιμασία έκανε ο Zdovc και τέλειωσε τη σεζόν ο Μανωλόπουλος. Το καλοκαίρι του 2017 προετοιμασία έκανε ο Μανωλόπουλος και τέλειωσε τη σεζόν ο Sakota. Στατιστικά φέτος το καλοκαίρι θα πρέπει να κάνει προετοιμασία ο Σάλε και να φύγει στη μέση της σεζόν ... Θα ήθελα να ελπίζω πως δε θα συνεχιστεί το σερί και πως ο Dragan δε θα αναγκαστεί να παραμείνει στον πάγκο επειδή δε θα βρούμε κάποιον επάξιο αντικαταστάτη.

η ευχή μου υλοποιήθηκε καθώς τόσο ο Dragan Sakota δεν συνέχισε στον πάγκο ώστε να φθαρεί η εικόνα του, όσο και επειδή ο ανικαταστάτης του Luca Banchi έγινε ο πρώτος προπονητής επί διοίκησης Μάκη Αγγελόπουλου που έβγαλε ολόκληρη μια σεζόν. Μάλιστα ο τελευταίος που πέτυχε κάτι τέτοιο (επί Α1) ήταν ο Κώστας Φλεβαράκης το 2008/09. Κάτι όχι τόσο αμελητέο, μια που ο κιτρινόμαυρος πάγκος είναι διαχρονικά από τους πιο ...ηλεκτρικούς στην κατηγορία. Κανείς προπονητής της δεν έχει κάτσει πάνω από δυο ολόκληρες σεζόν από το 1986/87 που θεσπίστηκε η Α1.. Και αυτοί που έκατσαν και δυο ολόκληρες σεζόν συνεχόμενα είναι μετρημένοι στα δάχτυλα (Γιάννης Ιωαννίδης 1996/97-1997/98, Dusan Ivkovic 1999/00,2000/01, Dragan Sakota 2001/02,2002/03, Φώτης Κατσικάρης 2003/04,2004/05 και τέλος)

Ο Luca Banchi όντας μόλις ένας από τους έξι προπονητές που έχουν πάρει τίτλο με την ομάδα (Μίσσας Πανταζόπουλος, Νίκος Μήλας, Fred Develey, Dusan Ivkovic, Dragan Sakota οι άλλοι) από τη δημιουργία της  Α Εθνικής, σίγουρα κατάφερε σίγουρα να κερδίσει μια θέση στην κιτρινόμαυρη ιστορία. Ειδικά αν συμπληρώσουμε πως μετά τη διάλυση της χρυσής ομάδας των 60ς το 1970, η Α.Ε.Κ. έχει πανηγυρίσει τίτλο μόνο άλλες πέντε χρονιές (1981, 2000, 2001, 2002, 2018).

Luca Banchi (18-8 στην Α1,  7-5 στα playoff, 14-4 στο BCL, 2-0 στο Διηπειρωτικό, 1-1 στο Κύπελλο, συνολικά 42-18)
Η φετινή ήταν μόλις η 3η σεζόν στην ιστορία μας που παίξαμε 60 και παραπάνω παιχνίδια στη σεζόν (61 το 1997/98, 60 και το 1999/00) και επίσης η 3η που κάναμε περισσότερες από 40 νίκες (44 το 1999/00, 42 το 1997/98 και φέτος) στη διάρκειά της. Στη σύγχρονη εποχή φέτος η Α.Ε.Κ. με 9 ματς παραπάνω έκανε 3 ήττες λιγότερες από πέρσι, ενώ σε σχέση με πρόπερσι είχε μια ήττα παραπάνω με 5 ματς περισσότερα.


Ο Ιταλός εμφάνισε μια ανταγωνιστική ομάδα σε όλες τις διοργανώσεις, αλλά όμως μόνο στο Ρίο και το Διηπειρωτικό -όπου η Α.Ε.Κ. ως οργανισμός εμφανίστηκε και σωστά πανέτοιμη και με τις ελάχιστες απώλειες λόγω τραυματισμών- απέφυγε τα λάθη και κατέκτησε το βαρύτιμο τρόπαιο παίζοντας κυριαρχικό μπάσκετ. Στην κανονική διάρκεια της Α1, αλλά και στη φάση των ομίλων του BCL η Α.Ε.Κ. του Banchi πήρε σίγουρα θετικό βαθμό, αφού ανεξάρτητα από το αν πήρε την 1η θέση της regular λόγων των κοκκινοπράσινων μηδενισμών, είχε και πάλι παραπάνω νίκες από τους υπόλοιπους και ήταν best of the rest, ενώ και στην Ευρώπη για πρώτη φορά από την εποχή του Saporta το 1999/00 έκανε τόσο πειστικές εμφανίσεις και κατέκτησε την 1η θέση κι εκεί σε έναν όμιλο με άλλες τρεις ομάδες που έφτασαν στα προημιτελικά. H ομάδα εκτός ελάχιστων εξαιρέσεων (στα 3 από τα 4 ματς με τους δυο και σε αυτό στο Π.Φάληρο) έπαιξε γενικά καλό μπάσκετ, έβγαλε αυτοματισμούς -με κύριο άξονα τους Hunter-Λαρεντζάκη που έκαναν εξαιρετική σεζόν κάτω από την καθοδήγηση του Ιταλού- και ήταν αρκούντως σοβαρή.

 Όμως στις knockout φάσεις χάθηκαν όλοι οι στόχοι με σχεδόν πανομοιότυπο τρόπο.. Με την ομάδα να πρέπει να σκοράρει στην τελευταία της επίθεση και να μην τα καταφέρνει...Τόσο στην Πυλαία με τον Rathan-Mayes να παίρνει το τελευταίο σουτ τελικά από τα 10μ, όσο και με τη Bamberg με τον Λαρεντζάκη να παίρνει την τελευταία επίθεση, αλλά και με τον Προμηθέα στο 5ο ματς με τον Sant-Roos.  

Σαφέστατα έπαιξαν ρόλο και οι τραυματισμοί.. Ειδικά αυτός του Maciulis στο 2ο ημίχρονο με τη Bamberg στη Γερμανία αποδείχθηκε παραπάνω από καθοριστικός. Ο Λιθουανός ήταν ο συνδετικός κρίκος σε άμυνα κι επίθεση και κυρίως ένας έξτρα προπονητής μέσα στο παρκέ.. Το κενό του ουσιαστικά δεν καλύφθηκε ποτέ παρά τις κινήσεις που έγιναν. Σημναντικότατο ρόλο όμως έπαιξε και η μόνιμη παραμονή του Καββαδά στην injured list όλη τη σεζόν, καθώς έμεινε ουσιαστικά μόνος του κάτω από το καλάθι ο Hunter και παρά τη σούπερ χρονιά που έκανε νομοτελειακά κάποια στιγμή θα έκανε κοιλιά όπως και συνέβη..

Όμως σημαντικό ρόλο στις αποτυχίες στους μεγάλους στόχους έπαιξαν και οι μεταγραφικές αστοχίες του καλοκαιριού. Αρχικά η αποδέσμευση των Μαυροειδή και Βασιλόπουλου αποδείχθηκε εκ των πραγμάτων λανθασμένη καθώς έλλειψαν οι βοήθειες που έδιναν πέρσι και έδειξαν και φέτος στις ομάδες τους πως μπορούσαν να συνεχίσουν να δίνουν. Κυρίως όμως φάνηκε πως η επιλογή με τους δυο νέους παίκτες με εμπειρίες μόνο από G-League ουσιαστικά, τον Rathan-Mayes και τον Roberson ήταν λάθος. Και αν για τους Έλληνες που έφυγαν μάλλον οι αποφάσεις είχαν παρθεί από άλλους, για τους δυο συγκεκριμένους ξένους το οκ το είχε δώσει ο Banchi. Και οι δυο αποδείχθηκαν κατώτεροι των προσδοκιών, σωστά αντικαταστάθηκαν το Γενάρη, αλλά τα δομικά προβλήματα από τη στελέχωση του καλοκαιριού παρέμειναν και δε μπόρεσαν να λυθούν. Οι κινήσεις του Γενάρη (Theodore, James) βοήθησαν καλύπτοντας κάποια βασικά προβλήματα - δεν έγινε όμως το ίδιο με αυτές στο τέλος.. Ο York δε μπόρεσε να δώσει παρά σε ελάχιστα παιχνίδια αυτά που περιμέναμε και σίγουρα πιστώνεται στον Banchi η αγωνιστική επιλογή να σουτάρει κατά το δοκούν από παντού (και να μην επιλέγεται για τις τελευταίες επιθέσεις παράλληλα). Ακόμα περισσότερο ο Mbakwe που αποδείχθηκε πολύ κατώτερος των περιστάσεων και μια που ο Ιταλός τον ήξερε αφού τον είχε επιλέξει για παίκτη και πέρσι στην Torino, χρεώνεται σε σημαντικό βαθμό γι'αυτή την κίνηση.

Τα μεγάλα συμβόλαια που ήρθαν το καλοκαίρι (Maciulis, Sant-Roos) αλλά και μετά (Theodore) σίγουρα είχαν και τη σφραγίδα του Banchi στη συμφωνία. Δε χρειαζόταν όμως κάποιο δίκτυο scouting για να διαπιστώσει κανείς την αξία τους - ήταν δεδομένη. Αυτό που πιστώνεται βέβαια ο Ιταλός, είναι πως έπεισε τους συγκεκριμένους παίκτες να έρθουν στην ομάδα και να τη βοηθήσουν σημαντικά - με την εξαίρεση του Jordan στα playoff.

Σίγουρα ήταν και άτυχος πέρα από τα τελευταία σουτ και γιατί αν δεν είχαν γίνει τα γνωστά με τους μηδενισμούς των κοκκινοπράσινων δε θα παίζαμε ημιτελικά με τον Προμηθέα αλλά μάλλον με τους ερυθρόλευκους και οι συνθήκες θα ήταν διαφορετικές. Με ψυχρά μαθηματικά η Α.Ε.Κ. από 5η πέρσι τόσο στην regular όσο και στην post season, φέτος τερμάτισε 1η και 3η αντίστοιχα.. Όμως το γεγονός πως δεν μπόρεσε να εκμεταλλευθεί τις συγκυρίες και το πλεονέκτημα έδρας χάνοντας τη σειρά από τους Πατρινούς και την πρόκριση σε τελικούς μετά από 14 χρόνια, σίγουρα βαραίνει περισσότερο.  Άλλωστε με την ήττα αυτή έγινε και ο πρώτος προπονητής μας που έχασε σειρά playoff στην οποία είχαμε πλεονέκτημα έδρας σε όλη την ιστορία της Α1.

Όμως δεν φταίει μόνο η ατυχία, καθώς ειδικά στη σειρά με τον Προμηθέα με τα ματς να γίνονται κάθε 48 ώρες πληρώσαμε και την επιλογή του Ιταλού να "κοντύνει" το rotation παίζοντας με 7-8 παίκτες, με συνέπεια οι βασικοί να παίζουν πάνω από 30' και να μην έχουν δυνάμεις όταν χρειαζόταν στο τέλος.. Ήταν λάθος η επιλογή να ξεκινήσει στην παράταση του 5ου αγώνα ο κακός Theodore αντί του Ξανθόπουλου (που όπως φάνηκε στη σειρά με το Περιστέρι είχε δυνάμεις), να παίξουν απειροελάχιστα ή καθόλου στα ημιτελικά οι Τσαλμπούρης, Μωραϊτης, Ρογκαβόπουλος & Γιαννόπουλος (που επίσης έδειξε στους μικρούς τελικούς πως μπορούσε σαφέστατα να δώσει λύσεις και ανάσες στους βασικούς), να μην υπάρχουν μέσα στο παρκέ περισσότεροι παίκτες που να μπορούν να σκοράρουν στο τέλος στα κρίσιμα παιχνίδια.

Πέρα από αυτό η ομάδα πλήρωσε και την αδικαιολόγητη  ολιγωρία της στα φάουλ.. Πάρα πολλές φορές αφήναμε τους αντίπαλους να φτάνουν ελεύθερα στο καλάθι μας ενώ είχαμε φάουλ να δώσουμε.. Χαρακτηριστικότερο & τελευταίο παράδειγμα το 3ο δεκάλεπτο του 5ου ματς με τον Προμηθέα που οι φιλοξενούμενοι άνοιξαν τη διαφορά εκμεταλλευόμενοι αυτή ακριβώς την αδικαιολόγητη αγωνιστικά στάση μας.. Και αυτό είναι σίγουρα κάτι για το οποίο ευθύνεται και η τεχνική ηγεσία - όπως και για το γεγονός πως δε χρησιμοοιήθηκαν όσο μπορούσαν οι guard που είχαν συναίσθηση και έκαναν τέτοια φάουλ ώστε να κοπεί το εύκολο καλάθι των αντιπάλων.

Οι νεαροί παίκτες της ομάδας που θεωρητικά αποτελούν το μέλλον της ούτε και φέτος μπόρεσαν να κάνουν το step up που θα θέλαμε - και κάνανε αντίστοιχης ηλικίας παίκτες σε άλλες ομάδες.. Σωστά δόθηκαν δανεικοί σε Περιστέρι & Μαρούσι οι Αγραβάνης, Χατζηδάκης για να πάρουν ματς στα πόδια τους και ο πρώτος σίγουρα έχει βελτιωθεί σε αυτοπεποίθηση παίζοντας συμπληρωματικό ρόλο. Σωστά έμειναν στο ρόστερ οι Μωραϊτης, Τσαλμπούρης και Ρογκαβόπουλος αλλά ουσιαστικά δεν έγιναν ποτέ ενεργά μέλη του rotation. Ουσιαστικά ο Banchi τους εμπιστευόταν πέρα από garbage time, μόνο και μόνο αν είχε μεγάλες ελλείψεις λόγω τραυματισμών. Ο Ρογκαβόπουλος μπορεί να ξεκίνησε πεντάδα στην πρεμιέρα στο Περιστέρι αλλά όταν γύρισε ο Κουβανός έπαιζε από ελάχιστα έως καθόλου και η εικόνα του στα playoff ήταν χειρότερη από την προετοιμασία. Ο Τσαλμπούρης επίσης έπαιξε κυρίως όταν υπήρχαν τραυματισμοί στη frontline και θα μπορούσε να είχε αγωνιστεί περισσότερο ξεκουράζοντας τους βασικούς. Ακόμα περισσότερο χτυπητή ήταν η περίπτωση του Μωραϊτη.. όποτε υπήρχαν προβλήματα τραυματισμών κλήθηκε και στάθηκε κατά βάση επαρκέστατα, όμως όταν είχε τους βασικούς στη διάθεσή του δεν τον υπολόγιζε σχεδόν καθόλου..

Εν κατακλείδι, ο Ιταλός είναι σίγουρα ένας αξιόλογος προπονητής και αν δεν είχε εμφανιστεί αυτό το κακό πρόσωπο το τελευταίο δίμηνο μάλλον θα ήταν σίγουρη (και επιβεβλημένη) η παραμονή του στον κιτρινόμαυρο πάγκο. Προσωπικά θα ήθελα αλλαγή, αλλά αν είναι να έρθει στον πάγκο μας αυτός που γράφεται όλες τις τελευταίες μέρες,  σίγουρα θα προτιμούσα την παραμονή του.