Ούτε στο κλειστό του Αγίου Θωμά κατάφερε να ανακάμψει η ομάδα μας... Μπορεί να βαρεθήκαμε να ακούμε δηλώσεις από τον προπονητή και τους παίκτες όλη τη βδομάδα για τη σημασία του αγώνα και πως θα τα έδιναν όλα μέσα στο παρκέ, αλλά τζίφος... Το 30-28 στο 16'55" έγινε 51-28 στο 24'07" κι αντίο ζωή... Την ώρα που ο Abrams (όπως κάνουν σχεδόν σε κάθε ματς όλοι οι αντίπαλοι σέντερ...) έκανε πάρτυ κάτω από τα καλάθια μας, η ΑΕΚ δεν υπήρχε στο γηπεδο, έγινε το 21-0 από τους Μαρουσιώτες και 'η σεμνή τελετή πήρε τέλος', που έλεγε και ο Ξανθός... Τσάμπα οι φωνές, τα τραγούδια και τα συνθήματα από τους οπαδούς μας που έκαναν έδρα μας το γήπεδο...
Τα πράγματα πλέον είναι από τραγικά μέχρι καταδικαστικά και πάλι καλά που ο Πανιώνιος κέρδισε στην παράταση την Λάρισα και δεν είμαστε από σήμερα στη ζώνη του υποβιβασμού... Όμως με τέτοιες εμφανίσεις και παρουσίες αυτό που έρχεται στο μυαλό είναι "τι να πεθάνεις Σάββατο βράδυ, τι Κυριακή πρωί... Δευτέρα θα σε θάψουνε"...
Περιμέναμε πως θα άλλαζε κάτι με την παρουσία του Σούλη Μαρκόπουλου στον πάγκο. Δυστυχώς δεν το είδαμε... Νεκρό διάστημα στο τελευταίο εξάλεπτο με τον Παναθηναϊκό και εισπράξαμε την 30ρα ... Νεκρό διάστημα και τώρα για 7' και υποστήκαμε την πιο βαριά μας ήττα από το Μαρούσι... Τα ίδια είχαν γίνει και στο Ελληνικό και με τον Πανελλήνιο στο ΟΑΚΑ, και με τις Hemofarm, Nancy, Lietuvos στην Ευρώπη...
Οι ομάδες ξεκινάνε από το σοβαρό playmaker που να οργανώνει σωστά το παιχνίδι και έναν center που να γεμίζει τη ρακέτα και να μπορεί να αξιοποιήσει τις μπάλες που του δίνονται.. Εμείς έχουμε τον Γκαγκαλούδη να παίζει τραυματίας και να σουτάρει μανιωδώς άστοχα τρίποντα (8/47 έχει στο πρωτάθλημα) και τον Scott που είναι η χαρά του αντιπάλου στην άμυνα που παίζει με τα μάτια...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου