Προτελευταίο εντός έδρας παιχνίδι μας για φέτος, με τρεις αγωνιστικές να απομένουν και υποδεχόμαστε απόψε τον Ηρακλή στα Λιόσια με τη νίκη και το ροζ φύλλο αγώνα να αποτελούν μονόδρομο αν θέλουμε να επιστρέψουμε στη φυσική μας κατηγορία..
Συνολικά
σε 44 παιχνίδια που έχουμε υποδεχτεί το γηραιό στο γήπεδό μας, μετράμε
39 νίκες και μόλις πέντε ήττες, που όλες έγιναν από την καθιέρωση της
Α1. Από αυτές οι τρεις έγιναν στο Γ.Μόσχος και οι δυο στο ΟΑΚΑ.
Τα
πρώτα χρόνια με την ομάδα μας να έχει χτίσει την κιτρινόμαυρη
αυτοκρατορία, τα παιχνίδια με τους κυανόλευκους της Θεσσαλονίκης ήταν
εξαιρετικά ‘εύκολα’ : 82-64 (64), 76-65 (65), 102-72 (66), 112-78 (67). Ο
Ηρακλής έπεσε στην Β’ Εθνική για να επανέλθει την επόμενη χρονιά, αλλά
οι ήττες του συνεχίστηκαν : 103-71 (69), 81-63 (70), 97-84 (71), 73-56
(72), 90-68 (73), 75-65 (74), 99-63 (76), 96-83 (77).
Νέος
υποβιβασμός του γηραιού, αλλά στη συνέχεια όμως η άνοδος του σε
συνδυασμό με την πτώση της ομάδας μας έκανε τα παιχνίδια ‘ντέρμπυ’.
Πάντα όμως καταφέρναμε να κερδίζουμε εύκολα ή δύσκολα : 83-74 (79),
80-73 (80), 73-70 (81), 95-87 (82), 74-69 (83), 84-83 (84), 87-76 (85),
97-89 (86), 92-75 (87), 81-68 (88).
Το
νικηφόρο σερί που κρατούσε 25 χρόνια και για 22 παιχνίδια σταμάτησε με
την είσοδο των ξένων στο πρωτάθλημα. Ο Ηρακλής έχοντας μια πραγματική
καλαθομηχανή στη σύνθεσή του, τον Ίνγκραμ (όπως συνηθίσαμε να τον λέμε)
μας κέρδισε το 1988/89 με 80-83 στην παράταση (76-76 κανονική διάρκεια).
Την επόμενη χρονιά με τον Νικητόπουλο στον πάγκο η τάξη επανήλθε καθώς
νικήσαμε με 97-88. Όμως ο γηραιός άλωσε ξανά το Γιώργος Μόσχος το
1990/91, πιο εύκολα αυτή τη φορά με 78-87.
Το
1992 θέλοντας να ξεπλύνουμε την ήττα με 119-56 στον πρώτο γύρο –όταν
είχαμε αγωνιστεί με έφηβους και ομογενείς λόγω της απεργίας του ΠΣΑΠ,
ενώ ο Ηρακλής είχε κατέβει κανονικά με τους ξένους του- ήρθε η
μεγαλύτερη σε διαφορά νίκη μας στην Α1, με 91-58. Κερδίσαμε και τα δυο
επόμενα παιχνίδια : 76-74 (93), 67-64 (94).
Με
τον Subodic στον πάγκο τους, οι Θεσσαλονικείς πέρασαν νικηφόρα από
το Μόσχος με 74-79 το 1994/95. Το ίδιο συνέβη και την επόμενη χρονιά στο
ΟΑΚΑ όταν χάσαμε και πάλι με 66-76. Τις επόμενες δυο χρονιές με τον
Ιωαννίδη στον πάγκο μας τα ματς ήταν αγγαρεία. Νίκη με 99-70 την πρώτη
φορά και με 84-62 την δεύτερη.
Στις
5 Δεκέμβρη του ’98, ο Ηρακλής έχοντας τον Sakota στον πάγκο του μας
κέρδισε για τελευταία φορά. Αν και προηγηθήκαμε με 35-28 στο ημίχρονο, ο
Καλαφατάκης απέσυρε στον πάγκο τον Κορωνιό και έκανε το ματς ντέρμπυ. Ο Arlauckas πέτυχε το 61-59 στα 3.1” αλλά οι παίκτες μας άφησαν
ανενόχλητο τον Dinkins να σουτάρει από τη σέντρα και να γράψει το
τελικό 61-62.
Την
επόμενη χρονιά μπροστά σε 3000 περίπου οπαδούς μας νικήσαμε σχετικά
εύκολα με 68-60 . Το 2000/01, πιο δύσκολα αυτή τη φορά κερδίσαμε με
81-77 και με μόλις 600 φιλάθλους. Στη
πρωταθληματική χρονιά αντιμετωπίσαμε δυο φορές τον Ηρακλή. Κερδίσαμε με
81-69 στην κανονική διάρκεια –μια νίκη που μας εξασφάλισε μαθηματικά την
1η θέση της Α1- παίζοντας μπροστά σε μόλις 450 οπαδούς μας.
Στους ημιτελικούς των πλέϊ-οφ, έχοντας 1500 φιλάθλους στο πλευρό τους οι
παίκτες μας κέρδισαν με 77-68.
To 2002/03 στα Λιόσια (600 θεατές) κερδίσαμε πολύ δύσκολα με 63-62 αφού ο
Διαμαντίδης αστόχησε σε μια βολή στην εκπνοή του αγώνα. Την επόμενη χρονιά, στον
πρώτο γύρο κερδίσαμε και πάλι με δυσκολία, 76-70 σε ένα ματς που ο Νίκος
Χατζής τιμήθηκε από την ΚΑΕ για το επίτευγμά του να είναι ο 1ος σκόρερ μας στην Α1. Στον 2ο μικρό τελικό κερδίσαμε και πάλι με 88-77, ενώ τη νίκη πήραμε στην 3η παράταση και στο 4ο μικρό τελικό με 109-107, σε δυο ματς που έγιναν κεκλεισμένων των θυρών λόγω της τιμωρίας μας.
Το 2004/05, στο Γαλάτσι μπροστά σε καμιά 200ριά οπαδούς μας κερδίσαμε άνετα 83-65 με τους Bailey, Lollis, Χατζή να ξεχωρίζουν .
Την επόμενη χρονιά, πάλι στο Γαλάτσι, κερδίσαμε 75-59 έχοντας τον Taylor Coppenrath σε πολύ καλή μέρα (22π-9ρ-3κλ) και πάλι σε -πρακτικά- άδειες εξέδρες
Τελευταία φορά βρεθήκαμε όταν είχε επιστρέψει ο γηραιός στην Α1, τον Απρίλη του 2011, αλλά παρά τη νίκη μας με 81-74 δεν καταφέραμε (και εξωαγωνιστικά) να μην πέσουμε παρέα.. 18π είχε βάλει ο Μάκης Νικολαϊδης και 14π ο Mandic .