ΣΤΟ ΙΒΑΝΩΦΕΙΟ ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ STEVAN

Tον Ηρακλή αντιμετωπίζει απόψε στο Ιβανώφειο η ομάδα μπάσκετ στο πρώτο της παιχνίδι μετά τον αδόκητο χαμό του Stevan Jelovac. Ο ΕΣΑΚΕ προς τιμήν του θα τιμήσει τον αδικοχαμένο παίκτη με διακοπή όλων των αγώνων στο 13ο λεπτό (μια που ο Stevan φορούσε το #13) ενώ όλοι οι παίκτες θα έχουν το όνομά του Jelovac στη φανέλα τους.. Αγωνιστικά τώρα ο Παππάς δείχνει να έχει ξεπεράσει τη θλάση, αλλά φυσικά τα ban παρέμειναν ενεργά κι έτσι ο Rayvonte Rice βαρέθηκε να παραμείνει και έκλεισε στον Ιωνικό.

Ο Ηρακλής που έχει πλέον τον Κώστα Μέξα στον πάγκο του στη θέση του Σκουρτόπουλου, στηρίζεται στους Tony Douglas (35, 1μ88 με 17,9π-34% 3π-6,9ρ-4,6ασ-2,6κλ σε 35'09"), Ryan Woolridge (24, 1μ90 με 5,4π-2,2ρ-2,2κλ σε 16'47") και Κώστα Παπαδάκη (22, 1μ90 με 6,4π-29% 3π-2,6ρ σε 21'30"), Δημήτρη Σταμάτη (25, 1μ86 με 3,0π-1,0ρ σε 11'10"), Γιώργο Πετανίδη (18, 1μ92 0π-1'02") στην περιφέρεια ενώ έφυγε ο Elston Turner (31, 1μ95 με 3,7π-1,7ρ-1,3ασ σε 19'06"). Γιάννης Αγραβάνης (23, 1μ98 με 12,0π-6,1ρ-1,7ασ-1,7κλ σε 33'14"), Ryan Taylor (26, 1μ98 με 5,2π-0,8κλ σε 15'25"), Γιώργος Φίλλιος (19, 1μ97 με 2,4π-0,8ρ σε 13'16"), Γιάννης Κουζέλογλου (26, 2μ04 με 6,7π-6,9ρ σε 21'24") και Travis Daniels (29, 2μ03 με 2,2π-2,2ρ σε 11'48") είναι στα forward και Brandon Garrrett (31, 2μ06 με 9π-8ρ σε 19'38") στη θέση του Reggie Lynch (26, 2μ07 με 12,0π-5,3ρ-3,5κψ σε 26'42") μαζί με Γάϊο Σκορδίλη (34, 2μ07 με 5,0π-3,0ρ σε 12'51") και Δημήτρη Χαριτόπουλο (38, 2μ07 με 2,7π στο 6'20") στο '5'

Ο Ηρακλής ήταν από τις παραδοσιακές ομάδες της μεγάλης κατηγορίας (υποβιβάστηκε για πρώτη φορά το 2005/06, κι επέστρεψε το 2010/11 για να πέσουμε παρέα, αλλά επέστρεψε την τελευταία τριετία κι έτσι το σημερινό θα είναι το το 49^ο παιχνίδι μας εκτός έδρας με τους κυανόλευκους. Σε αυτά που έχουν προηγηθεί, μετράμε 21 νίκες και 27 ήττες. Στα χρόνια της Α1 όμως, όπου ο γηραιός  είχε μέχρι πρότινος κι αυτός ανελλειπή παρουσία, έχουμε μόλις εννιά νίκες –όλες τα τελευταία χρόνια- σε 27 ματς.

Την πρώτη χρονιά της Α’ Εθνικής (1963/64) ο Ηρακλής ήταν ιδιαίτερα αξιόμαχος –άλλωστε τον τίτλο τον κερδίσαμε απέναντι του σε αγώνα μπαράζ- και μας κέρδισε με 65-62. Με κίτρινο φύλλο γυρίσαμε και την επόμενη χρονιά αφού χάσαμε με 80-79.

Ο γηραιός όμως άρχισε να φθίνει πέφτοντας και μια φορά στη Β’ εθνική, ενώ εμείς παραμέναμε στην ακμή μας κι έτσι ακολούθησε ένα σερί νικηφόρων αποτελεσμάτων με ιδιαίτερα μεγάλες διαφορές : 44-56 (66), 63-100 (67 : η μεγαλύτερη σε έκταση νίκη μας), 77-98 (69), 66-91 (70), 60-90 (71), 75-86 (72), 77-93 (73).

Νικήσαμε –για 8^η συνεχόμενη χρονιά- και το 1973/74, αλλά αυτή τη φορά δύσκολα, με 70-71. Ακολούθησαν δυο ήττες μας με 91-86 (76), 66-59 (77) για να επανέλθουμε στα ροζ φύλλα το 78/79 όταν επέστρεψε οριστικά στην μεγάλη κατηγορία ο Ηρακλής, όταν και κερδίσαμε με 82-89.  Χάσαμε με 98-97 την επόμενη χρονιά, ενώ με τον Kurt Rambis στη σύνθεσή μας, περάσαμε νικηφόρα με 84-86 το 1980/81. Άλλες δυο ήττες στη Θεσσαλονίκη απέναντι στην παρέα του Τσουμή και του Καρατζουλίδη με 61-57 (82), 79-71 (83). Επανερχόμαστε στις νίκες (65-76) την επόμενη χρονιά όταν είχαμε την τριπλέτα Γκέκου, Γκούμα, Κόντου στην περιφέρεια.

Από εκεί και πέρα αρχίζει το αρνητικό μας σερί που μας ήθελε να χάνουμε ουσιαστικά από το ...αεροπλάνο. Δώδεκα συνεχείς ήττες γνωρίσαμε, με αποτέλεσμα το Ιβανώφειο που άρχισε να χρησιμοποιεί ως έδρα ο γηραιός στα τέλη της δεκαετίας του ’80, να μας φαίνεται σαν απόρθητο κάστρο. Αναλυτικά : 85-79 (85), 85-78 (86), 71-68 (87), 81-67 (88), 79-70 (89), 102-74 (90), 75-74 (91), 119-56 (92.. η μεγαλύτερη μας ήττα, αλλά λόγω της απεργίας του ΠΣΑΚ, εμείς παίξαμε με εφήβους και τους ομογενείς Παπασαράντους, Μπάγκλεϊ ενώ ο Ηρακλής με τους ξένους του και ουσιαστικά πλήρη ομάδα), 83-80 (93), 65-61 (94), 79-78 (95), 55-45 (96).

Με τον Γιάννη Ιωαννίδη θα αρχίσουμε να μαζεύουμε ροζ φύλλα στο Ιβανώφειο. Κερδίσαμε με 48-59 το 1996/97 σε ένα ματς αποθέωση της άμυνας, αλλά και την επόμενη χρονιά με 71-80. 

 Με τον Πολίτη στον πάγκο και τον Ντικούδη να κάνει για πρώτη φορά αισθητή την παρουσία του χάσαμε με 73-67 και παράλληλα τις τελευταίες μας ελπίδες για πλασάρισμα στην πρώτη τετράδα της κανονικής περιόδου.

Επιστροφή στις νίκες με τον Ντούντα στον πάγκο, 62-64 το 1999/00 με τους Κορωνιό (16π, 5ασ) και Ledkov (14π, 11ρ) να είναι οι κορυφαίοι. Παρά την πολύ καλή παρουσία των Kutluay, Ντικούδη, Κακιούζη θα χάσουμε στην παράταση με 82-80 (κανονική διάρκεια, 74-74) το 2000/01.

Το τρένο του Σάκοτα θα γνωρίσει την πρώτη του ήττα στο πρωτάθλημα του 2001/02 στο Ιβανώφειο με 69-63 καθώς έπαιξε χωρίς τον τραυματία Ταπούτο και με τους Betts, Χατζή, Κακιούζη όχι έτοιμους αφού και αυτοί ταλαιπωρούνταν από τραυματισμούς. Στους ημιτελικούς των πλέϊ-οφ όμως, χάρις σε ένα τρίποντο του Chris Carr στο τέλος του αγώνα πήραμε τη νίκη-πρόκριση στον τελικό με 86-88. Κορυφαίοι σε εκείνο το ματς ήταν ο JR (22π, 6 ασ) με τον Μιχάλη (19π, 8ρ). Αξέχαστες οι στιγμές που ο Βασίλης Κικίλιας πανηγύριζε παρέα με το ... ‘Τάνκερ κλαμπ’ στις εξέδρες του Ιβανώφειου που είχαν κιτρινίσει.

Περίπου 200 οπαδοί μας βρέθηκαν και το 2002/03 στο ματς με τον Ηρακλή και είδαν τη νίκη να έρχεται στην ΑΕΚ κυριολεκτικά σε νεκρό χρόνο, μετά την μπέϊζμπολ πάσα του Joe Crispin στον Χρήστο Ταπούτο που έγραψε το 74-75. Οι δυο τους ήταν και οι πρωταγωνιστές του αγώνα... ο αμερικανός είχε 20 πόντους (6τρ) και ο νεαρός φόργουορντ 14π, 7ρ, 4 ασ.

To 2003/04 παίξαμε τέσσερις φορές στο Ιβανώφειο και γνωρίσαμε ισάριθμες ήττες. Στη χειρότερη μας εμφάνιση στη ρέγκιουλαρ σίζον γνωρίσαμε την ήττα με 95-74, ενώ στα πλέϊ-οφ αναμετρηθήκαμε στο μικρό τελικό, χάνοντας τον 1^ο με 81-73, τον 3^ο με ‘κάτω τα χέρια’ 89-70 και τον 5^ο στην παράταση με 93-92, παρά τους 37 πόντους του Νίκου Χατζή αφού οι γηπεδούχοι είχαν τις κρίσιμες ‘γκρι’ βοήθειες.

 Εμφατικό διπλό και την επόμενη χρονιά, την τελευταία που η Α.Ε.Κ. ήταν πραγματικά αξιόμαχη εντός & εκτός συνόρων, όταν με τον Φώτη Κατσικάρη στον πάγκο κερδίσαμε με 41-58 και ρεσιτάλ άμυνας. Κορυφαίοι ήταν οι Μπουρούσης (10π, 9ρ), Χατζής (12π, 6ρ, 5ασ), Bailey (9π, 8ρ, 3ασ).

Τελευταία μας ήττα με 75-68 το 2005/06 με τον Κακιούση στον δικό μας πάγκο ενώ στους αντιπάλους είχε μόλις φύγει ο Zdovc και ήταν με σύνθεση ανάγκης. Μπορεί εμείς να τους κάναμε το δώρο, αλλά τελικά δεν απέφυγαν τον υποβιβασμό εκείνη τη σεζόν. Ο Πελεκάνος είχε 20 πόντους και 6ρ, ενώ ο Τσιάρας 10π-4ρ. 

Η τελευταία φορά που παίξαμε στο Ιβανώφειο για την Α1, ήταν στις 5 Γενάρη του 2011, όπου και κερδίσαμε με 68-72, έχοντας ακόμα τον Γκέκο στον πάγκο. Ο τραυματισμός του Grundy -που έχασε τη ζωή του πριν λίγες μέρες- όμως σε αυτό, και η απομάκρυνσή του ώστε να αποφευχθούν περιπέτειες για διοικητικά στελέχη στη συνέχεια άδειασε το ρόστερ μας από αξιοπρεπείς ξένους κι έτσι τελικά στο τέλος της χρονιάς (με τη βοήθεια και των Lakers/Maccabi του Ηλυσιακού) μας έφερε παρέα να πίνουμε το πικρό ποτήρι του υποβιβασμού . Ο Ντικούδης είχε 21π-9ρ, ο Δορκοφίκης 12π-8ρ, ο Castle 15π-3ασ.

 Στις 11 Γενάρη του 2014, στα πλαίσια της Α2, η Α.Ε.Κ. του Βαγγέλη Ζιάγκου πέρασε άνετα από το Ιβανώφειο μπροστά και στον κόσμο μας κερδίζοντας με 51-73. Καλύτεροι παίκτες μας οι Πολυτάρχου (19π με 3/3 3π), Τσιάκος (13ρ-3ασ-2κψ), Γκιζόγιαννης (13π-10ρ), St.Nikolic (12π-2ασ), Καράμπουλας (12π)

Στις 16 Νοέμβρη του 2019 κερδίσαμε με 68-77 το Γηραιό στο Ιβανώφειο. Κορυφαίος παίκτης μας ήταν ο Keith Langford (35π με 15/17 1π, 4/8 2π, 4/7 3π), ενώ πολύ καλή παρουσία είχαν οι Γκίκας (12π-2ασ-3κλ), Stefan Jankovic (10π).
 

Πέρσι στις 12 Δεκέμβρη κερδίσαμε ξανά με 72-79 με τους Langford (16π), Maciulis (18π-3ρ), Χρυσικόπουλο (14π-2ρ) να ξεχωρίζουν