ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ ΕΝΤΟΣ ΕΔΡΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΗΡΑΚΛΗ

Συνολικά σε 41 παιχνίδια που έχουμε υποδεχτεί το γηραιό στο γήπεδό μας, μετράμε 36 νίκες και μόλις πέντε ήττες, που όλες έγιναν από την καθιέρωση της Α1. Από αυτές οι τρεις έγιναν στο Γ.Μόσχος και οι δυο στο ΟΑΚΑ.

Τα πρώτα χρόνια με την ομάδα μας να έχει χτίσει την κιτρινόμαυρη αυτοκρατορία, τα παιχνίδια με τους κυανόλευκους της Θεσσαλονίκης ήταν εξαιρετικά ‘εύκολα’ : 82-64 (64), 76-65 (65), 102-72 (66), 112-78 (67). Ο Ηρακλής έπεσε στην Β’ Εθνική για να επανέλθει την επόμενη χρονιά, αλλά οι ήττες του συνεχίστηκαν : 103-71 (69), 81-63 (70), 97-84 (71), 73-56 (72), 90-68 (73), 75-65 (74), 99-63 (76), 96-83 (77).

Νέος υποβιβασμός του γηραιού, αλλά στη συνέχεια όμως η άνοδος του σε συνδυασμό με την πτώση της ομάδας μας έκανε τα παιχνίδια ‘ντέρμπυ’. Πάντα όμως καταφέρναμε να κερδίζουμε εύκολα ή δύσκολα : 83-74 (79), 80-73 (80), 73-70 (81), 95-87 (82), 74-69 (83), 84-83 (84), 87-76 (85), 97-89 (86), 92-75 (87), 81-68 (88).

Το νικηφόρο σερί που κρατούσε 25 χρόνια και για 22 παιχνίδια σταμάτησε με την είσοδο των ξένων στο πρωτάθλημα. Ο Ηρακλής έχοντας μια πραγματική καλαθομηχανή στη σύνθεσή του, τον Ίνγκραμ (όπως συνηθίσαμε να τον λέμε) μας κέρδισε το 1988/89 με 80-83 στην παράταση (76-76 κανονική διάρκεια). Την επόμενη χρονιά με τον Νικητόπουλο στον πάγκο η τάξη επανήλθε καθώς νικήσαμε με 97-88. Όμως ο γηραιός άλωσε ξανά το Γιώργος Μόσχος το 1990/91, πιο εύκολα αυτή τη φορά με 78-87.

Το 1992 θέλοντας να ξεπλύνουμε την ήττα με 119-56 στον πρώτο γύρο –όταν είχαμε αγωνιστεί με έφηβους και ομογενείς λόγω της απεργίας του ΠΣΑΠ, ενώ ο Ηρακλής είχε κατέβει κανονικά με τους ξένους του- ήρθε η μεγαλύτερη σε διαφορά νίκη μας στην Α1, με 91-58. Κερδίσαμε και τα δυο επόμενα παιχνίδια : 76-74 (93), 67-64 (94).

Με τον Σούμποτιτς στον πάγκο τους, οι Θεσσαλονικείς πέρασαν νικηφόρα από το Μόσχος με 74-79 το 1994/95. Το ίδιο συνέβη και την επόμενη χρονιά στο ΟΑΚΑ όταν χάσαμε και πάλι με 66-76. Τις επόμενες δυο χρονιές με τον Ιωαννίδη στον πάγκο μας τα ματς ήταν αγγαρεία. Νίκη με 99-70 την πρώτη φορά και με 84-62 την δεύτερη.

Στις 5 Δεκέμβρη του ’98, ο Ηρακλής έχοντας τον Σάκοτα στον πάγκο του μας κέρδισε για τελευταία φορά. Αν και προηγηθήκαμε με 35-28 στο ημίχρονο, ο Καλαφατάκης απέσυρε στον πάγκο τον Κορωνιό και έκανε το ματς ντέρμπυ. Ο Αρλάουκας πέτυχε το 61-59 στα 3.1” αλλά οι παίκτες μας άφησαν ανενόχλητο τον Ντίνκινς να σουτάρει από τη σέντρα και να γράψει το τελικό 61-62.

<>Την επόμενη χρονιά μπροστά σε 3000 περίπου οπαδούς μας νικήσαμε σχετικά εύκολα με 68-60 . Το 2000/01, πιο δύσκολα αυτή τη φορά κερδίσαμε με 81-77 και με μόλις 600 φιλάθλους. Στη πρωταθληματική χρονιά αντιμετωπίσαμε δυο φορές τον Ηρακλή. Κερδίσαμε με 81-69 στην κανονική διάρκεια –μια νίκη που μας εξασφάλισε μαθηματικά την 1^η θέση της Α1- παίζοντας μπροστά σε μόλις 450 οπαδούς μας. Στους ημιτελικούς των πλέϊ-οφ, έχοντας 1500 φιλάθλους στο πλευρό τους οι παίκτες μας κέρδισαν με 77-68.

Πρόπερσι στα Λιόσια (600 θεατές) κερδίσαμε πολύ δύσκολα με 63-62 αφού ο Διαμαντίδης αστόχησε σε μια βολή στην εκπνοή του αγώνα. Πέρσι, στον πρώτο γύρο κερδίσαμε και πάλι με δυσκολία, 76-70 σε ένα ματς που ο Νίκος Χατζής τιμήθηκε από την ΚΑΕ για το επίτευγμά του να είναι ο 1^ος σκόρερ μας στην Α1. Στον 2^ο μικρό τελικό κερδίσαμε και πάλι με 88-77, ενώ τη νίκη πήραμε στην 3η παράταση και στο 4ο μικρό τελικό με 109-107, σε δυο ματς που έγιναν κεκλεισμένων των θυρών λόγω της τιμωρίας μας.