ΑΝΤΙΟ ΕΠΤΑΔΑ...

Δείχνοντας για άλλη μια φορά αυτοκαταστροφικές τάσεις στο παιχνίδι της, η ομάδα μας κατάφερε να χάσει από την μισοδιαλυμένη Ολύμπια Λάρισας -που έψαχνε ένα ροζ φύλλο για να κλειδώσει την παραμονή, αλλά έχοντας να παίξει και με την πεσμένη ΑΕΛ στη συνέχεια- στο κλειστό της Νεάπολης. Για άλλο ένα παιχνίδι δεν καταφέραμε να διαχειριστούμε την διαφορά που αποκτήσαμε... Προηγηθήκαμε με 15 πόντους στο τέλος της τρίτης περιόδου (37-52 στο 27'10"¨) και με 13 στην αρχή της τέταρτης (46-59 στο 30'54"), αλλά καταφέραμε να πάμε στην παράταση -αφού ο καλύτερος μας παίκτης Δημήτρης Παπανικολάου, δεν ευστόχησε και στις δυο βολές στα 21". Εκεί γνωρίσαμε την ήττα που μας αφήνει ουσιαστικά εκτός επτάδας.

Γιατί την ίδια ώρα ο Κολοσσός περνούσε νικηφόρα από το Αιγάλεω, ενώ παράλληλα σε δυο αγωνιστικές θα κληθεί να αντιμετωπίσει την σωσμένη πλέον Ολύμπια (αφού εμείς καταφέραμε να χάσουμε εκεί) στη Λάρισα με συνέπεια το έργο του να είναι σαφέστατα πιο εύκολο. Μένουν μόνο 4 αγωνιστικές, έχουμε μέσα τον ΠΑΟΚ, έξω την Καβάλα, έξω το Μαρούσι και μέσα τον Παναθηναϊκό. Ρεαλιστικά δεν μπορούμε να κάνουμε πάνω από 2 νίκες και να φτάσουμε τις 12. Οι Ροδίτες που έχουν 10, υποδέχονται τον Άρη, ταξιδεύουν στην Ολύμπια, φιλοξενούν τον ΠΑΟΚ και τελευταία αγωνιστική παίζουν στην Καβάλα και μπορούν κάλλιστα να φτάσουν τις 13 ή και τις 14 νίκες.

Μπορεί ο Φλεβαράκης και ο Παπανικολάου στη συνέντευξη τύπου να μίλησαν για τα σφυρίγματα, αλλά όπως και να το κάνουμε όταν καταφέρνεις να χάνεις μόνιμα τόσο μεγάλες διαφορές, δεν μπορεί να φταίει πάντα η διαιτησία... Κάτι κάνουμε κι εμείς λάθος και είναι προφανές... Δεν μπορούμε να διαχειριστούμε τις διαφορές που αποκτάμε, γιατί δεν υπάρχει ένα playmaker που να ηρεμήσει το ρυθμό μας όταν χρειάζεται...

Και η ήττα με τον τρόπο που ήρθε είναι ακόμα πιο δυσκολοχώνευτη, όταν καταφέραμε να δεχτούμε στο δεύτερο ημίχρονο 40 πόντους από την Ολύμπια. Δηλαδή από μια ομάδα, που στα προηγούμενα παιχνίδια που έπαιξε χωρίς τον King αλλά με τον Castle (που με εμάς είχε φύγει) σκόραρε 53 πόντους στην Καβάλα, 49 στο Μαρούσι και 46 στο Αλεξάνδρειο, όχι σε ημίχρονο, αλλά σε ολόκληρα παιχνίδια...

Φαίνεται πως η απομάκρυνση του Πρίφτη, που ήταν αρκετά αγαπητός από τους παίκτες, σε συνδυασμό με το μπλοκάρισμα της δόσης του τηλεοπτικού συμβολαίου λόγω παλαιότερων χρεών, συνέβαλλαν ώστε να μην έχουμε το καθαρό μυαλό που χρειάζεται. Τουλάχιστον να σοβαρευτούμε, ώστε να κερδίσουμε τον ΠΑΟΚ την επόμενη αγωνιστική, μήπως και προλάβουμε τα playoff. Όχι γιατί είναι επιτυχία να μπαίνει μια Α.Ε.Κ. στην πρώτη οκτάδα, αλλά γιατί είναι αποτυχία να μην μπαίνει... (Μόνο το 1985/86, το 1995/96 και το 2006/07 δεν είμασταν στις οκτώ πρώτες της βαθμολογίας)


Υ.Γ. Κόντρα στον Άρη βαρεθήκαμε να βλέπουμε τον Andersen να τον κάνει γιο-γιο ο Betts, αλλά τώρα κόντρα στους ... Γιαννουλάκους ο Δανός βιδώθηκε στον πάγκο παίζοντας μόνο 1'25".. Και κάτι άλλο, μπορεί να σκίζονται σχεδόν σε κάθε ματς ο Παπανικολάου με τον Bryant, αλλά χωρίς βοήθειες στην επίθεση απο Δορκοφίκη - Ταπούτο δεν θυμάμαι να πανηγυρίσαμε νίκη φέτος..