Μετά και τη νέα αυτοκτονία της ομάδας μας κόντρα στον ΑΓΟΡ στο Ρέθυμνο, από τα όνειρα για τετράδες και τις βάσιμες βλέψεις για εξάδες που κάναμε μέχρι και 25" πριν τελειώσει το ματς με τον Πανελλήνιο, φτάσαμε να παλεύουμε -χωρίς να είμαστε και φαβορί- για το πλασάρισμά μας στην οκτάδα, ώστε να μην μείνουμε για δεύτερη χρονιά (και συνεχόμενη μάλιστα) στην ιστορία μας εκτός playoff ...
Και δεν είμαστε φαβορί, γιατί το Μαρούσι που μας έχει κερδίσει μέσα στο ΟΑΚΑ, κι έχει δείξει θεαματική βελτίωση με τον Σούλη Μαρκόπουλο στον πάγκο (εμάς δεν μας έκανε για να παραμείνει παρά το ότι έκανε πολύ καλή δουλειά πέρσι... προτιμήσαμε να διώξουμε τον Κορωνιό στην πρώτη ήττα και να αφήσουμε τον μαθητευόμενο μάγο Αγγέλου να κάνει συνεχώς πειράματα μαθαίνοντας προπονητική στην καμπούρα της ομάδας) και έχουμε να παίξουμε στον Άγιο Θωμά μας έπιασε ήδη στη βαθμολογία και μας ρίχνει στην ισοβαθμία... Στις 9 νίκες όμως έφτασε και η Λάρισα που επίσης υπερισχύει στα μεταξύ μας παιχνίδια (71-67 στο ΟΑΚΑ, 78-86 στον κάμπο). Και παίζοντας χωρίς κανένα απολύτως σέντερ και χωρίς κλασικό οργανωτή παιχνιδιού, είναι δύσκολο να μπορέσουμε να τους υπερκεράσουμε τελικά (τεράστια η ευθύνη της διοίκησης για το συγκεκριμένο θέμα)... Κι ας μην ξεχνάμε και τον ΠΑΟΚ που έρχεται από πίσω και αν μας κάνει το διπλό το Σάββατο στο ματς που γίνεται κεκλεισμένων θα μπει κι αυτός στο κόλπο της οκτάδας...
Οι ευθύνες του προπονητή που έχουμε στον πάγκο είναι τεράστιες. Ο λαός μας λέει πως σύμπτωση επαναλαμβανόμενη παύει να είναι σύμπτωση. Και όταν χάνουμε όλα τα ματς που πάνε στον πόντο (με εξαίρεση αυτό με το Ρέθυμνο στον πρώτο γύρο όταν αστόχησε στις βολές ο Βουγιούκας για να καθαρίσει στην παράταση ο Ταπούτος) με σχεδόν πανομοιότυπους τρόπους, τότε είναι λογικό να εγείρονται ερωτηματικά για το κατά πόσον ο Αγγέλου είναι ικανός να διαχειριστεί τις κρίσιμες καταστάσεις που στο μπάσκετ είναι τρόπος ζωής και όχι περιστασιακές. Δεν μπορεί να προηγούμαστε με 49-61 στο 32'37" έχοντας ανατρέψει το 40-28 του 17'52" με ένα επιμέρους σκορ 9-33, να είμαστε μπροστά 54-64 στο 35'10" και να παθαίνουμε "κλακάζ" για νιοστή φορά στο τέλος και να χύνουμε την καρδάρα με το γάλα... Και για να δέσει το γλυκό είχαμε και την κάκιστη επιλογή να μην κάνουμε φάουλ μετά την ισοφάριση από τις βολές του Avery στα 28", πηγαίνοντας βλακωδώς για την παράταση αλλά και μετά την φάση με το καλάθι του Young που αστόχησε αλλά τη μάζεψε από κάτω ανάμεσα από τα πόδια των Wesson & Ταπούτου για να πετύχει το νικητήριο καλάθι. Και σαν να μην έφτανε αυτό, δεν προσπαθήσαμε καν να διεκδικήσουμε έστω την ισοφάριση με ένα σουτ της απελπισίας στην εκπνοή, αφού πήρε τη μπάλα ο Κυρίτσης και την κατέβαζε με το πάσο του ενώ είχαν μείνει μόλις 3"...
Δείτε και τα στιγμιότυπα από την ΕΡΤ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου