Δεν κατάφερε να σταθεί στο όνομα της η ομάδα μας με αποτέλεσμα να διασυρθεί στο Φάληρο γνωρίζοντας τη βαριά ήττα με 82-53. Οι 29 πόντοι της διαφοράς τουλάχιστον ΔΕΝ ήταν νέο ρεκόρ στα παιχνίδια μας με τον Ολυμπιακό εκτός έδρας. Αυτό παραμένει το 106-74 του 1980/81. Οι παίκτες μας ουσιαστικά ίδρωσαν στο παρκέ μόνο στο 3ο δεκάλεπτο, όταν κατάφεραν να κάνουν το 44-24 του ημιχρόνου 57-44 στο 29'. Πριν όμως και μετά, απλά δεν υπήρχαν στο γήπεδο επιτρέποντας στους αντιπάλους τους να κάνουν προπόνηση....
Οι δικαιολογίες είναι αρκετές με σημαντικότερη την απώλεια του K'zell Wesson που για πρώτη φορά έμεινε εκτός αποστολής, αφού δεν ξεπέρασε το πρόβλημα στο γόνατο. Και παίζοντας χωρίς τον πρώτο ρημπάουντερ μας (αλλά και της Α1) , χωρίς να υπάρχουν ούτε κατά διάνοια εφεδρικές λύσεις, ήταν δύσκολο να περιμένουμε κάτι καλύτερο. Συνυπολογίζοντας πως οι Avery, Ταπούτος ταλαιπωρήθηκαν από τραυματισμούς όλη τη βδομάδα, και ήταν τραγικοί στο παρκέ (0/9 δίποντα, 0/6 τρίποντα μαζί), ήρθε κι έδεσε το πράγμα...
Ανεξάρτητα από τις ελλείψεις όμως, η αγωνιστική νοοτροπία της ομάδας ήταν απαράδεκτη. Λίγο νωρίτερα η Ολυμπιάδα παίζοντας χωρίς ξένους κι έχοντας ήδη υποβιβαστεί, έπαιξε με περισσότερο τσαμπουκά και πάθος στο ΟΑΚΑ κόντρα στον Παναθηναϊκό. Οι μόνοι που έπαιξαν με διάθεση ήταν κυρίως ο Βασίλης Σύμτσακ (δε θα μπορούσαμε να ζητήσουμε κάτι παραπάνω από τους 9π-4ρ που είχε) και σε 2ο επίπεδο οι Amara Sy, Νίκος Χατζής, Νίκος Μπάρλος που τουλάχιστον δεν ήταν προκλητικά αδιάφοροι...
Τα πράγματα πλέον είναι εξαιρετικά δύσκολα για τη συνέχεια. Το Μαρούσι που μέχρι το Δεκέμβρη ήταν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, έφερε προπονητή (τον Σούλη Μαρκόπουλο που και με μας πέρσι πρόσφερε τα μέγιστα, αλλά δεν μας έκανε...), έχει κάνει σημαντικό σερί επιτυχιών, μας έπιασε στις 10 νίκες, πάει στην Πάτρα για εκδρομή την άλλη βδομάδα και μετά θα μας περιμένει στον Άγιο Θωμά για να κλειδώσει την παρουσία του στην εξάδα, στέλνοντας μας να παίζουμε για να αποφύγουμε την παραμονή ή στην καλύτερη να παλεύουμε για την οκτάδα...
Για να μπορέσουμε να μην διασύρουμε κι άλλο την ιστορία μας, μένοντας για 2η συνεχόμενη σεζόν εκτός οκτάδας (μόνο το 1985/86 και το 1995/96 είχαμε μείνει ξανά...) θα πρέπει να πάρουμε τον Παναθηναϊκό στο ΟΑΚΑ (λέμε τώρα)... Γιατί το Μαρούσι στον Άγιο Θωμά δεν το έχουμε, ούτε τον Κολοσσό του επίσης μέτριου/κακού Αλεξανδρή την τελευταία αγωνιστική στη Ρόδο που μάλλον θα παίζει την παραμονή του... Και μόνο με ένα ροζ φύλλο κόντρα στην Ολύμπια (και αν) δεν μπαίνουμε οκτάδα με τίποτα...
Μεγάλες είναι φυσικά οι ευθύνες της διοίκησης, καθώς ενώ ξεκινήσαμε τη σεζόν έχοντας τρεις σέντερ (Χαρίση, Pearson, Γλυνιαδάκη) και κανονικό οργανωτικό playmaker (Arthur Lee), είμαστε μετά την 22η αγωνιστική, χωρίς ΚΑΝΕΝΑ σέντερ (αφού έφυγε και ο Χανιώτης σέντερ αλλά και ο Pavic που ήρθε να τον αντικαταστήσει αλλά και ο Pearson με το που ήρθε ο Αγγέλου, ενώ τραυματίστηκε και ο Χαρίσης) και χωρίς κανονικό οργανωτή... Πέρα του ότι ψάχνουμε κάποιον να κλείσει το κενό του Τσάμη πάνω από 2 μήνες, αφού ο Darrell Lewis ήρθε αλλά έφυγε και δεν ψάξαμε ποτέ για αντικαταστάτη... Και δεν ξέρω αν ο Αγγέλου θέλει να καλύψει τη διοίκηση ή όχι, αλλά δε γίνεται να μας πιπιλάει την καραμέλα συνέχεια "πως δεν υπάρχουν διαθέσιμοι παίκτες" στην αγορά... Ο Milisavljevic που πήρε το Μαρούσι, ο Ostojic που έφερε ο Πανελλήνιος, ακόμα και ο μπακαπ Todorovic που κουβάλησε το Αιγάλεω με το περιορισμένο μπάτζετ που βρέθηκαν δηλαδή ; Όπως δεν μπορούμε να καταλάβουμε το νόημα του ερχομού παικτών με ταβάνι την Α2 σε μια ομάδα με το όνομα της ΑΕΚ...
Το μόνο θετικό πως ο Παπανικολάου σιγα-σιγά παίρνει χρόνο . Για να παίξει μπάσκετ επιπέδου φέτος πάντως δεν φαίνεται...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου