μέχρι το ...επόμενο, που έλεγε κάποτε και ο Γκάλης. Την Κυριακή στον Άγιο Θωμά, η ομάδα μας δεν τα κατάφερε και έτσι το σκορ μειώθηκε σε 2-1. Απόλυτα φυσιολογική η εξέλιξη, αφού είμαστε ισοδύναμοι και όλα τα ματς μας πέρσι και φέτος έχουν κριθεί στο τέλος. Καταφέραμε να επιστρέψουμε στο παιχνίδι δυο φορές : μια στην αρχή μετά το 23-10 καθώς περάσαμε στη συνέχεια ακόμα και 31-38 μπροστά και άλλη μια στο 4ο δεκάλεπτο όταν το 60-49 έγινε 62-58. Όμως κάτι το λάθος του Nicevic, κάτι το άστοχο τρίποντο του Σωτήρη δε μας βοήθησαν να κάνουμε και 3η ανατροπή... Πληρώσαμε την πολύ κακή μέρα του Bailey (ήταν τραγικός με 1π και 0/8 σουτ), αλλά και τη συνεχιζόμενη μετριότητα του Lollis που σε συνδυασμό με την κακή μέρα που βρέθηκε ο Antik (σε αντίθεση με τα πρώτα 2 ματς) έδεσαν το γλυκό. Και φυσικά να σημειώσω πως ο ΜουΜου έκανε για πρώτη φορά στα ημιτελικά το γνωστό παιχνίδι του...
Το ματς της Τετάρτης μόνο εύκολο δεν είναι, όπως δεν ήταν εύκολα και τα υπόλοιπα 5 φετινά και 4 περσινά που δώσαμε με το Μαρούσι. Αν οι δυο Αμερικανοί ανεβάσουν απόδοση και πιάσουν τα δικά τους στάνταρντ, τότε θα έχουμε πολλές πιθανότητες να κάνουμε την υπέρβαση. Αυτό πάντως που θα ήθελα να δω σε περίπτωση που στραβώσει το ματς και ισοφαρίσει σε 2-2 το συγκρότημα των Βορείων Προαστίων, είναι να μην την πέσουν όλοι πάνω σε παίκτες και τεχνική ηγεσία...
Υ.Γ. Ευχαριστώ όσους με τίμησαν με τη ψήφο τους στην πιο δύσκολη μέρα της ζωής μου. Γιατί το βάρος που έρχεται μαζί με αυτή την πιο τιμητική θέση που έχω πάρει ποτέ, είναι τεράστιο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου