ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΔΙΠΛΟ ΣΤΑ ΤΡΙΚΑΛΑ

Με μια επική ανατροπή, που δεν περίμενε σχεδόν κανένας στην ανάπαυλα του ημιχρόνου όταν ο William Avery και η παρέα του μας είχαν ρίξει στο καναβάτσο προηγούμενοι ακόμα και με 14 πόντους (40-26 στο 16'15", 44-33 στο 20'), η ομάδα μας κατάφερε να περάσει νικηφόρα από τα Τρίκαλα, παίρνοντας το πρώτο της διπλό στο πρωτάθλημα. Το κυριότερο είναι πως πέτυχε μια νίκη κόντρα σε έναν αντίπαλο που στην αφετηρία είχε παραπλήσιους στόχους με εμάς, και αυτές οι νίκες είναι που μετράνε στο τέλος. Παράλληλα έδειξε πως δεν παρατάει ποτέ ένα ματς κι αυτό σαν νοοτροπία είναι σημαντικό πλεονέκτημα.


Κλειδί για το αίσιο αποτέλεσμα ήταν η εξαιρετική άμυνα που έπαιξαν οι παίκτες μας στο τρίτο δεκάλεπτο, όταν και δέχθηκαν μόλις 9 πόντους από τους γηπεδούχους και κατάφεραν να ξαναμπούν στο παιχνίδι. Και φυσικά η επιλογή του Φλεβαράκη να παίξουμε χωρίς σέντερ, αφήνοντας στο παρκέ τους Kikerpill, Παπανικολάου & Δορκοφίκη, κρατώντας τον -κακό- Bryant στον πάγκο παρέα με τον DJ που είχε δεινοπαθήσει στο ένας εναντίον ενός από τον Avery. Στο τέλος βέβαια παρά λίγο να αυτοκτονήσουμε γιατί αν και προηγηθήκαμε με 61-71 στο 37'11" (τρέχοντας ένα απίστευτο σερί 21-45 από το 40-26) καταφέραμε να κριθούν όλα στο τελευταίο άστοχο σουτ του Μάκη Νικολαϊδη. Ευτυχώς που τελικά οι κακές επιλογές σε βασικά πράγματα (κατέβασμα της μπάλας, επαναφορά από το πλάγιο, επιπόλαια σουτ) δε μας στοίχισαν.


Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στον Περικλή Δορκοφίκη. Με τα Τρίκαλα είχε 18 πόντους με 6/7 2π κι ένα τρίποντο-βάλσαμο, μαζί με 6 ρημπάουντ, 3 ασιστ, 1 κλέψιμο. Όταν ήρθε το καλοκαίρι σίγουρα η ανακοίνωση δεν προξένησε κανένα κύμα ενθουσιασμού. Όμως αποδεικνύει σε κάθε ματς μέσα στο παρκέ πως αξίζει και με το παραπάνω να φοράει τη φανέλα, καθώς ιδρώνει όσο μπορεί γι΄αυτήν. Και καλύπτει περισσότερο από όσο θα περιμέναμε το κενό που υπάρχει στα forward με την κακή κατάσταση στην οποία βρίσκεται τώρα ο Ταπούτος.

Αυτός όμως που εντυπωσίασε -γιατί δεν υπήρχε ουσιαστικά στα προηγούμενα παιχνίδια- ήταν ο Tarmo Kikerpill. Ο Εσθονός δικαιολόγησε για πρώτη φορά την παρουσία του στην δωδεκάδα μας, δίνοντας λύση τόσο στην αστοχία μας έξω από τα 6μ25 (3/4 είχε αυτός 5/17 η ομάδα), όσο και στην άμυνα. Και μας έδωσε τη δυνατότητα να υπολογίζουμε σε 7 παίκτες μέσα στο παρκέ κι όχι σε 6 όπως κάναμε μέχρι τώρα.


Τα κυριότερα προβλήματά μας παραμένουν δυο... Η έλλειψη αξιόπιστης εναλλακτικής λύσης στην κυκλοφορία της μπάλας και κάτω από τη ρακέτα. Γιατί μπορεί οι Βασιλόπουλος & Κυριακόπουλος να μας έδωσαν τη δυνατότητα να αποφύγουμε τα λάθη που έκανε στο πρώτο 15λεπτο ο DJ, αλλά στο τέλος και ορθά χρειαζόμασταν τον Αμερικανό για να δώσει τα κλεψίματα, τους αιφνιδιασμούς & τους πόντους που έδωσε. Και πίσω από τον Bryant, υπάρχει μόνο ο βαρύς και μέτριος ακόμα Andersen, κι ευτυχώς που μας βγήκε το σχήμα με τα τρία forward.

Υ.Γ. Από τη στιγμή που λογικά οι Ταπούτος & Andersen αναμένεται να βοηθήσουν περισσότερο στη συνέχεια αν φτάσουν στα δικά τους επίπεδα απόδοσης, η ανάγκη για έναν παίκτη τύπου Blakney - Μπουντούρη - Κορωνιού στον 'άσο' που θα ηρεμεί το παιχνίδι και θα ξεκουράζει τον DJ είναι αδήριτη. Δεν ξέρω πως είναι τα οικονομικά κι αν αντέχουν έξτρα μεταγραφική ενίσχυση, αλλά τουλάχιστον έχουμε κενή θέση κοινοτικού..