Μετά από καιρό είχαμε μια εκτός έδρας εμφάνιση που να μην είναι ταπεινωτική για την ομάδα μας. Παίζοντας χωρίς τον Χρήστο Ταπούτο (πρόβλημα στους ραχιαίους), και φυσικά πάντα με μόλις έναν Αμερικανό και έναν κοινοτικό β' ζώνης, η μπασκετική ΑΕΚ στάθηκε όρθια στο ΣΕΦ, ανέτρεψε τη διαφορά των 16 πόντων στο τέλος του ημιχρόνου, και αν στο τέλος ήταν πιο ψύχραιμη ή αν οι διαιτητές σφύριζαν το φάουλ που έγινε από τον Κόμματο, ίσως και να είχαμε φύγει ακόμα και με το ροζ φύλλο αγώνα.
Η εικόνα που έδειξε η ομάδα μας, αν εξαιρέσουμε το διάστημα από το 9' μέχρι το 20-25' που είχαμε για άλλη μια φορά την αλλαγή του συστήματος που παίζαμε σε 'τρίποντο- τρίποντο- τρίποντο', ήταν θετική. Τώρα γιατί έπρεπε να πάμε στο 44-28 και στο -16, ώστε να αφήσουμε τις αυτοκαταστροφικές εμμονές για τρίποντα, είναι μια άλλη κουβέντα. Αν υπήρχε ένας playmaker τύπου Blakney δεν υπήρχε περίπτωση να παίζαμε έτσι. Όπως και αν όντως έμπαινε χέρι από την τεχνική ηγεσία για το συγκεκριμένο τρόπο παιχνιδιού στον οποίο αρέσκονται οι παίκτες μας.
Με τη ζώνη 3-2 που παίξαμε στο τέλος, βραχυκυκλώσαμε τους ακριβοπληρωμένους άσους και προπονητή των αντιπάλων μας, δείχνοντας πως αν μη τι άλλο η φετινή ΑΕΚ έχει αγωνιστικές δυνατότητες, αρκεί να τις πιστέψουν οι ίδιοι. Και φυσικά να συνδράμουν όσο μπορούν αυτοί που μπορούν να βοηθήσουν. Δηλαδή η διοίκηση και ο κόσμος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου